a, quotiens aliquem narravi potus amorem,
ad vulnus referens singula verba tuos,
indiciumque mei ficto sub nomine feci;
ille ego, si nescis, verus amator eram
(Ovidio, Heroidas, XVI)
Agarra firme el momento que veloz escapa, Heríode,
porque una vez que ha huido
gana en olvido
y fuerte aprieta este cuerpo que anhelante suplica.
Apuremos el vino, escanciemos en copas de oro nuestros besos,
no muera el momento.
Riega con fría agua esta boca que te ansía
y dime, dime que en este momento eres sólo mía.
Mía y de ese pecho que encendido late.
Besemos, amemos, vivamos,
que al morir este momento,
ambas moriremos.
Sandra López
Sandra López
Te dejé un comentario y no sé qué ha pasado con él. Pruebo de nuevo suerte, pero el deseo es el mismo: que siempre encuentre buenos poemas en este rincón que no puede caer en el olvido. Un abrazo enorme.
ResponderEliminarY que encuentre grandes motivos para poder seguir poniendo versitos en este rincón que, por una parte, al menos algunos toques aquí o allá, sí quiero que caigan en el olvido.
ResponderEliminarSeguiremos poniendo a prueba a la Musa... ¿o ella a nosotros?
Un abrazo